คดีฆาตกรรมบนเนินอิบาริงะโอกะ

อิบาริงะโอกะตั้งอยู่บนเนิน ที่มีเมืองติดชายทะเล เป็นที่รู้กันว่าผู้อาศัยบนเนินเป็นคนค่อนข้างมีฐานะ ส่วนคนที่อยู่ข้างล่างก็เป็นคนธรรมดาทั่วไป แบ่งเป็นพวกชนชั้นบน กับชนชั้นล่าง มายุมิย้ายมาอยู่อาศัยที่นี่พร้อมกับสามีและลูกสาว ถึงบ้านจะหลังเล็กกว่าใคร แต่ก็ภูมิใจและมึความสุขเมื่ออยู่ในบ้าน

แต่สำหรับอายากะนั้นไม่ใช่ เธอเป็นโรคกลัวความลาดเอียง อธิบายให้ง่ายคือ แม่ของอายากะคือมายุมินั้น เป็นคนเดียวที่อยากมาอยู่ที่นี่ ทั้งที่ฐานะไม่เอื้ออำนวย ต้องทำงานพิเศษส่งเงินผ่อนบ้าน ต้องประหยัด อายากะตอนแรกที่มาอยู่ก็ยังดีๆ พอพลาดสอบตกจากโรงเรียนสตรีชั้นนำ ก็เริ่มเป็นประสาท เอาตัวเองเปรียบเทียบกับคนตรงข้ามบ้าน แล้วอาละวาดทำลายข้าวของ ด่าแม่ว่าอีแก่บ้าง ใช้แม่ทำนู่นทำนี่โดยไม่ดูเวล่ำเวลาบ้าง

เอาจริงๆ เราเหนื่อยมากเลยที่อ่านเรื่องนี้ นอกจากจะโมโหกับการกระทำของอายากะแล้ว เด็กที่เกรี้ยวกราด โทษทุกอย่างว่าเป็นความผิดของแม่ สนุกสะใจกับความทุกข์คนอื่น ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดเลยสักอย่าง

ทุกคนในเรื่องล้วนไม่ปกติสักคน เรียกได้ว่า Toxic พ่อที่พึ่งพาไม่ได้ คนข้างบ้านที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน พี่ชายที่เรียงลำดับความสำคัญของชีวิตไม่ถูก

ทะเลาะกันขนาดนี้แต่เมื่อเกิดคดีฆาตกรรมขึ้น กลับเป็นบ้านตรงข้ามที่ดูเพียบพร้อมทุกอย่าง คนพ่อเป็นแพทย์ ภรรยาจุงโกะสวยเรียบร้อย ลูก 3 คนล้วนแต่เรียนโรงเรียนดีๆ

คืนหนึ่งขณะมายุมิทะเลาะกับอายากะตามปกติ กลับได้ยินเสียงทะเลาะดังจากบ้านตรงข้าม ทั้งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หลังจากนั้นมายุมิจำเป็นต้องออกจากบ้านไปร้านสะดวกซื้อ ได้เจอลูกชายของคนตรงข้ามบ้าน เธอให้ยืมไป 10,000 เยน เนื่องจากชินจิลืมเอากระเป๋าเงินมา และมีแต่แบงค์ใหญ่

พอกลับขึ้นเนินก็ได้ยินเสียงรถหวอเต็มไปหมด ทั้งตำรวจและรถพยาบาล มีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้นที่บ้านตรงข้าม ผู้เป็นพ่อเสียชีวิต ทราบภายหลังว่าภรรยาเป็นคนทำ แต่ก็น่าสงสัย เพราะปกติบ้านนี้ไม่เคยมีปากเสียงกันเลย ดูอบอุ่นรักใคร่กันดี ยังมีจุดสังเกตคือ หลังจากเกิดเรื่อง ชินจิ ลูกชายคนเล็กหายตัวไป หลังจากที่เจอกับมายุมิครั้งล่าสุด เกิดอะไรขึ้น? ใครเป็นคนทำกันแน่?

ความรู้สึกหลังจากอ่านคือ ตอนเริ่มเรื่องมีปมให้น่าสงสัยไปหมด ทำให้คาดหวังว่าถ้าเฉลยมาต้องว้าวแน่ แต่ ไม่มีอะไรเลย อาจจะพูดแรงไปถ้าจะบอกว่า อ่านเรื่องนี้เสียเวลาจัง ไม่ได้อะไรเลย ได้แต่สังคมเหยียดชนชั้น ผู้คนที่ชอบบูลลี่กันและกัน มันเน้นอารมณ์ความรู้สึกในจิตใจมากกว่าทริกของคดี แล้วก็รำคาญป้าข้างบ้านมาก บทเยอะผิดปกติ พออ่านจบก็ อ๋อ ใส่ป้ามาเพราะแบบนี้สินะ ก็ได้นะ แต่ ไม่สนุกเลยค่ะ

เวลาจะอ่านนิยายอะไรจะไม่ดูรีวิวก่อน หยิบสุ่มๆ มาจากชั้นหนังสือในห้องสมุด บางทีก็มีผิดพลาดกันบ้างแหละนะ

ผู้เขียน: มินะโตะ คานะเอะ (Kanae Minato)
ผู้แปล: พลอยทับทิม ทับทิมทอง
สำนักพิมพ์: แพรวสำนักพิมพ์
จำนวน 237 หน้า

#รีวิวหนังสือ #แนะนำหนังสือ #หนังสือน่าอ่าน #หนังสือดีบอกต่อ #นิยาย #วรรณกรรม #วรรณกรรมแปล #วรรณกรรมญี่ปุ่น #นิยายแปล #นิยายญี่ปุ่น #นวนิยายญี่ปุ่น #วรรณกรรมทั่วไป #novel #JapanNovel #QEDรีวิวหนังสือ