โมจิก้อนกลมๆกับร้านขนมแห่งความทรงจำ

โมจิก้อนกลมๆกับร้านขนมแห่งความทรงจำ

นิยายที่มีขนมญี่ปุ่นเป็นตัวดำเนินเรื่องเล่มนี้ ต่างจากเล่มอื่นตรงที่ มีฉากหลังเป็นเมืองเอโดะ

ร้านนัมโบชิยะอยู่ถนนด้านในของเรือนแถว ห่างจากถนนเส้นหลักที่มีร้านขนมขนาดใหญ่พอสมควร มีเจ้าของร้านรวมกันอยู่สามรุ่น จิเฮเป็นคุณตาบุตรคนรองของตระกูลซามูไร มีลูกสาวชื่อโอเออิ และหลานสาวโอคิมิวัย 16 ปี ผู้เป็นความสดใสของบ้าน

ทุกเช้าจิเฮจะตื่นมาทำขนมสักสองอย่างให้เสร็จก่อนเที่ยงซึ่งเป็นเวลาเปิดร้าน ทุกวันลูกค้าจะต่อแถวยาว เมื่อเปิดร้านไปได้สักหนึ่งชั่วโมงขนมก็หมด ที่ขายดีแบบนี้เป็นเพราะนัมโบชิยะขายขนมราคาไม่แพง และมีขนมสับเปลี่ยนหมุนเวียนไม่เหมือนกันสักวัน

เมื่อตอนยังหนุ่ม จิเฮตระเวณไปทั่วญี่ปุ่นเพื่อชิมขนมใหม่ๆ ฝากตัวเป็นศิษย์ร้านขนมแต่ละแห่งเป็นระยะเวลาสั้นๆ เมื่อเปิดร้านก็นำขนมที่เคยได้ชิมมาถอดสูตรและวางขายที่ร้าน

แนวเรื่องจะว่ายังไงดี จะเป็นแนวอบอุ่นหัวใจก็ไม่ใช่ (อบอุ่นสัก 50% มั้ง) แนวสืบสวนก็ไม่ได้มีปริศนาจนเป็นปมเรื่องหลักขนาดนั้น บรรยากาศในเรื่องจะเป็นเมืองที่มีโชกุนปกครองสูงสุด มีตระกูลซามูไรอยู่ในคฤหาสน์ล้อมรอบ จิเฮเป็นลูกคนรองของตระกูลซามูไรที่มีรายได้ห้าร้อยโคคุ (ยศน่าจะสูง เพราะมีคฤหาสน์เป็นของตัวเอง มีคนรับใช้มากมาย เจ้าตระกูลมีหน้าที่ดูแลทายาทของโชกุน ทั้งที่กำลังจะขึ้นสู่ตำแหน่ง และอดีตโชกุน) ตระกูลนี้มีลูกชายสามคน คนโตสืบทอดตระกูล คนรองออกมาเป็นช่างทำขนม ส่วนคนสุดท้องชื่อคกไค เป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่วัดมีชื่อเสียง ยศใหญ่พอสมควร

ทีนี้มันจะเกิดความขัดแย้งขึ้น ระหว่างร้านนัมโบชิยะ กับผู้มียศใหญ่โตในคฤหาสน์ ให้ทั้งจิเฮ โอเออิ โอคิมิ และคกไค ช่วยกันแก้ปัญหาให้ผ่านไปได้ ถึงเบื้องหลังจิเฮจะเป็นลูกของซามูไร แต่ตอนนี้ไร้ปากเสียง เป็นชาวบ้านธรรมดาที่แค่โดนร้านขนมร้านใหญ่เพ่งเล็งเข้าหน่อยก็จะเดือดร้อนหนัก และยังมีชาติกำเนิดของจิเฮที่เป็นชนักปักหลัง ให้ต้องคอยระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา

เรื่องสมัยเป็นเด็กของจิเฮก็น่าสนใจ ตอนที่เล่าย้อนไปสมัยที่ยังอยู่ในคฤหาสน์ อะไรที่เป็นแรงบันดาลใจให้จิเฮออกเดินทางฝึกเป็นช่างทำขนม ทำไมคกไคซึ่งเป็นเด็กซุกซนถึงไปอยู่ที่วัดจนกลายเป็นเจ้าอาวาส

ด้วยความรู้สึกของเรา ขนมในร้านมีหลากหลาย โดยทำจากวัตถุดิบไม่กี่อย่าง แป้งที่ทำจากข้าว ถั่วต่างๆ เกาลัด พลับแห้ง ส้ม ไข่และน้ำตาลเป็นของหายาก ขนมอย่างนึงทำจากแป้งโมจิเหมือนกัน มีไส้หรือไม่มีไส้ ไส้เป็นถั่วขาวบ้าง ถั่วแดงบ้าง ถั่วผสมส้ม ถั่วผสมเกาลัด แป้งด้านนอกกลมเกลี้ยงทั้งหมด หรือกลมด้านนึงอีกด้านแปะเมล็ดข้าว ไส้ด้านนึงสีขาวด้านนึงสีดำ แป้งสีขาว แป้งสีดำ แป้งที่มีสีเขียวเหมือนใบไม้แซม แป้งสีเหลืองอ่อนเหมือนส้ม แค่เปลี่ยนรูปร่างก็เปลี่ยนชื่อเรียก มีแค่แป้งกับถั่วก็พลิกแพลงเป็นขนมได้ร้อยอย่าง แค่นึกภาพตามก็น้ำลายไหล

อ่านแล้วเข้าใจเลยว่า ในสมัยก่อนอาหารการกินไม่ได้มีมากมาย ทั้งในแง่ปริมาณและจำนวน ชาวบ้านทั่วไปไม่ค่อยมีโอกาสได้กินขนมดีๆ ขนมดีๆ ในความหมายคือขายในร้านใหญ่ตรงถนนเส้นหลัก มีรูปร่างสวยงาม ใช้วัตถุดิบราคาแพง อยู่ในหีบห่อสวยๆ พวกชนชั้นสูงมักซื้อไปเป็นของกำนัล การที่นัมโบชิยะขายขนมก็ช่วยให้ชาวบ้านได้มีโอกาสกินขนมมากขึ้น เป็นความสุขใจอย่างหนึ่ง

สำหรับเราเล่มนี้สนุกดีค่ะ ชอบบรรยากาศในเรื่องที่มีซามูไร โชกุน ไดเมียว และเรื่องวุ่นๆ ที่เกิดจากชาติกำเนิด และความแตกต่างของชนชั้น

ผู้เขียน: ไซโจ นากะ
ผู้แปล: พิมพ์พชร คุณโสภา
สำนักพิมพ์: Page Publishing
จำนวน 360 หน้า

#รีวิวหนังสือ #แนะนำหนังสือ #นิยาย #วรรณกรรม #วรรณกรรมแปล #วรรณกรรมญี่ปุ่น #นิยายแปล #นิยายญี่ปุ่น #นวนิยายญี่ปุ่น #วรรณกรรมทั่วไป #ร้านขนม #ขนมญี่ปุ่น #อาหาร #อบอุ่นหัวใจ #QEDรีวิวหนังสือ