ย่า (Oma)

ย่า (Oma)
โลกทุกวันนี้กลัวความแก่ แต่ย่าเป็นคนแก่ที่วิเศษที่สุด

ย่าในวัย 67 ปี ยังดูแข็งแรง กระฉับกระเฉงกว่าเพื่อนในวัยเดียวกัน ย่าอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนท์ที่อายุพอๆ กับย่า เธอเคยชินกับการอยู่คนเดียวมาแสนนาน หลังจากที่ปู่ตายไป แล้ววันหนึ่งเมื่อลูกชายและลูกสะใภ้ของเธอต้องประสบอุบัติเหตุ ทำให้ย่าตั้งใจที่จะรับหลานมาดูแล คาลเลอในวัย 5 ขวบ ไม่ได้รู้สึกเศร้าโศกเสียใจนักที่พ่อแม่จากไป แต่ไม่ใช่สำหรับย่า ย่าเป็นทุกอย่างของเขา เขาจินตนาการไม่ได้เลยว่าย่าจะไม่อยู่ได้อย่างไร ย่าเป็นคนแก่แบบโบราณที่ยังมีความเชื่อเดิมๆ ชอบเล่าเรื่องเก่าๆ ขี้บ่น และดื้อรั้น ในหนังสือจะเห็นได้ว่าตัวละครย่าและคาลเลอมีความขัดแย้งทางความคิด ด้วยวัยที่ห่างกันมาก แต่ย่าก็ปรับตัวเข้าหาคาลเลอ คาลเลอเปรียบเสมือนความหวังสำหรับย่า ถ้าไม่มีเขา ย่าก็เหมือนคนแก่ทั่วไป ที่จะแห้งเหี่ยวลงทุกที วรรณกรรมเรื่องนี้เป็นวรรณกรรมที่เน้นสะท้อนความเป็นจริง พูดในสิ่งที่วรรณกรรมเยาวชนเรื่องอื่นหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึง ซึ่งก็คือ ความแก่และความตาย ย่าอาจจะไม่ได้เป็นแม่ที่ดีนัก แต่ย่าก็มีส่วนที่น่ารัก ในตอนที่ย่ามอบตั๋วเที่ยวที่เขียนด้วยลายมือให้คาลเลอ เป็นมุมเล็กๆ ที่แสดงถึงความเอาใจใส่ต่อหลาน ถึงแม้ย่าจะคิดว่าด้วยวัยของย่าเป็นวัยที่ไม่เหมาะกับการเที่ยวแล้ว แต่ย่าก็ยังใส่ใจ รูปภาพประกอบทำให้เห็นภาพในจินตนาการแจ่มชัดขึ้น เป็นภาพที่มีความสมจริง อ่านเรื่องนี้แล้วมีความรู้สึกหดหู่ในตอนแรก ประทับใจ อบอุ่นในตอนกลาง และรู้สึกตระหนักถึงความเป็นจริงในชีวิตในตอนท้าย

เปเตอร์ แฮร์ทลิ่ง เขียน
เปเตอร์ คะนอร์ วาดภาพประกอบ
ชลิต ดุรงค์พันธุ์ แปล