คดีฆาตกรรมในบ้านสิบเหลี่ยม

เรื่องราวเกิดขึ้นในปี 1986 นักศึกษามหาวิทยาลัย 7 คนซึ่งเป็นสมาชิกชมรมวิจัยนิยายสืบสวนตัดสินใจเดินทางไปเกาะห่างไกลร้างผู้คน เพื่ออาศัยอยู่บนเกาะเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เหตุจูงใจที่ไปนั้นก็หนีไม่พ้นความตื่นเต้นที่ได้ไปเยือนสถานที่ที่เคยเกิดเหตุฆาตกรรมหมู่ และถือโอกาสนี้สร้างบรรยากาศเพื่อเขียนต้นฉบับ

ก่อนหน้านั้น 6 เดือนบนเกาะสึโนชิมะเกิดเหตุฆาตกรรมปริศนา 4 ศพ เจ้าของคฤหาสน์สีน้ำเงิน นากามูระ เซอิจิ พร้อมภรรยา และคนดูแลบ้านอีก 2 คนถูกฆ่าตาย และเผาคฤหาสน์ทิ้งเหลือแต่ซาก มีเพียงคนสวนที่หายตัวไปจึงสันนิษฐานว่าเป็นผู้ก่อเหตุ หาอย่างไรก็ไม่เจอแถมยังไม่มีร่องรอยของการหนี เหลือไว้แต่เพียงเรือนหลังเล็กสิบเหลี่ยม บ้านที่มีกำแพงสีขาวรูปทรงสิบเหลี่ยมด้านเท่า มีผนังที่ยาวเท่ากัน มีโถงกลาง ภายในแบ่งเป็นสิบห้องรูปทรงสี่เหลี่ยมคางหมู ในนั้นมีโถงเข้าบ้าน 1 ห้อง ครัว 1 ห้อง ห้องอาบน้ำ สุขา ห้องแต่งตัว รวมกันแยกออกไปอีก 1 ห้อง ที่เหลือก็ 7 ห้องพอดีกับสมาชิกทุกคน (มีรูปให้ดูในโพสต์ด้วยค่ะ)

สมาชิกทั้ง 7 มีชื่อตามนักเขียนนิยายสืบสวนชื่อดัง เป็นธรรมเนียมของชมรมนี้ เอลเลอรี เลอรู โป อกาธา ออร์กซี แวน คารร์ ซึ่งตรงนี้เป็นจุดสำคัญของเรื่อง แต่มันทำให้เรารำคาญพอสมควร เพราะเมื่อคิดว่าทุกคนเป็นนักศึกษาชาวญี่ปุ่น ถึงแม้จะบรรยายรูปร่างลักษณะ แต่พอเรียกชื่อเราก็อดจินตนาการเป็นฝรั่งผมทองไม่ได้ ยิ่งเอลเลอรีชื่อมันดูเป็นเด็ก เราก็จะคิดภาพนักสืบที่ดูเก่งคนนี้เป็นเด็กผมทองทุกที (แค่ดูเก่งพูดอะไรดูมีเหตุผล แต่ไม่ได้เก่งจริงๆ เลยสักนิด)

อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเอาหลายๆ เรื่องมายำรวมกัน สมาชิกค่อยๆ ถูกฆ่าทีละคนหาสาเหตุไม่เจอ เปิดเผยโต้งๆ ว่าจะฆ่าแน่ๆ แต่ก็นะ...แทบทำอะไรไม่ได้เลยแต่ละคน สันนิษฐานมั่วซั่วไปหมด ปริศนาของบ้านสิบเหลี่ยมอะไรก็สิบเหลี่ยมไปหมด ทำให้คิดว่ามันต้องมีความหมายอะไรสักอย่าง

ยังดีที่มีเรื่องราวบนแผ่นดินคู่ขนานกันไป มีคนที่คอยสืบทั้งคดีเก่าและใหม่ เป็นตัวละครที่พาเราไปเจอคนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง แล้วก็มีคนที่สันนิษฐานอะไรก็ถูกไปหมดทั้งที่ไม่มีเหตุผลอะไรเลย ยังกับเดาสุ่มแหน่ะ

อ่านจบแล้วรู้สึกโหวงในใจ ประเด็นกระจัดกระจายทั้งเรื่อง สุดท้ายแล้วง่ายนิดเดียว เหมือนโดนหลอกให้คิดซับซ้อนจริงๆ แล้วไม่มีอะไรเลย ไม่ได้ประทับใจอะไรมากมายดูเหมือนเป็นนิยายสืบสวนที่เป็นไปตามสเต็ปมากเกินไป แต่พอเห็นที่หน้าปกว่ายอดขายกว่าหนึ่งล้านเล่ม และขายดีต่อเนื่องมานานกว่าสามสิบปี ก็คิดว่าสามสิบปีที่แล้วพล็อตแบบนี้อาจจะเป็นที่นิยมมากก็ได้

ผู้เขียน : อายาสึจิ ยูกิโตะ (Yukito Ayatsuji)
ผู้แปล : ฉวีวงศ์ อัศวเสนา
สำนักพิมพ์ : แพรวสำนักพิมพ์
จำนวน 294 หน้า

#รีวิวหนังสือ #แนะนำหนังสือ #วรรณกรรมแปล #นิยายแปล #สืบสวนสอบสวน #QEDรีวิวหนังสือ