ไดอารี่ล็อกดาวน์อู่ฮั่น
⚠⚠⚠คำเตือน : ไม่เรียกว่าสปอย แค่คิดว่าอยากเล่าสิ่งที่ได้อ่านให้รู้

นี่คือไดอารี่ของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งอยู่ในอู่ฮั่นเมื่อตอนเกิดโรคระบาด อาจจะไม่ใช่ตัวแทนของชาวอู่ฮั่นทั้งหมด สิ่งที่เธอเขียนจึงเป็นเพียงแค่ส่วนเล็กๆ ที่พบเจอ เป็นเรื่องประจำวันทั่วไปของชาวเมือง

กัวจิงเป็นนักต่อสู้เพื่อสิทธิสตรี อาศัยอยู่ในอู่ฮั่นเมื่อเริ่มต้นการระบาดต้นปี 2020 ในช่วงแรกเมืองยังไม่มีการล็อกดาวน์ ทุกวันเธอจะออกจากบ้านไปสำรวจสถานการณ์ข้างนอก เธอคิดว่าการอยู่ในบ้านเหมือนถูกปิดกั้นจากข้อมูลข่าวสาร เป็นที่รู้กันว่าที่จีนอินเตอร์เน็ตไม่ได้มีพื้นที่เปิดกว้างขนาดนั้น มีแต่แพล็ตฟอร์มของจีนเองเช่นวีแชทหรือเว่ยป๋อ เธอเริ่มโพสต์ไดอารี่ ช่วงแรกก็มีคนเห็นเยอะ ต่อมาก็โดนปิดกั้นคนเห็นน้อยลงบางทีก็โดนลบ จนต้องพยายามทำตัวอักษรเป็นรูปก่อนโพสต์ แต่ก็ยังไม่วายโดนลบอยู่ดี

สิ่งที่เธอทำเมื่อออกไปข้างนอกก็ทั่วไปเหมือนคนบ้านเรา ยังพอมีร้านอาหารเปิด ร้านซูเปอร์มาร์เก็ตก็เปิดตามปกติ ถึงคนเยอะคิวยาวบ้างแต่ก็มีเนื้อสัตว์และผักให้ซื้อเพียงพอ มีคนทำงานกวาดถนนประปราย เธอเดินเรื่อยเปื่อยไปยังย่านร้านค้า เดินเล่นริมแม่น้ำช่วยให้ผ่อนคลายบ้าง วันนึงเธอก็เริ่มสัมภาษณ์คนกวาดขยะ ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุเกษียณแล้วไม่มีเงินเก็บเลยต้องมาทำงานพิเศษ เนื่องจากไม่ใช่พนักงานประจำตอนนี้ที่มีโรคระบาดก็ไม่ได้หยุด ต้องทำงานทุกวัน แถมอุปกรณ์ป้องกันอย่างหน้ากากอนามัยหรือแอลกอฮอล์ได้รับแจกน้อย ต้องซื้อเอง

อ่านไปครึ่งเล่มเห็นไม่มีอะไรยังคงออกจากบ้านได้ก็ว่าจะเลิกอ่าน เพราะก็เหมือนชีวิตที่ไทย แต่ไหนๆ ก็ว่างอยู่เลยอ่านต่อจนจบ พบว่าถ้าไม่อ่านต่อจะไม่รู้เลยนะเนี่ยว่า หลังจากตรุษจีนไปแล้วมาตรการเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ สามวันครอบครัวนึงจะได้ออกจากบ้านหนึ่งครั้งเพียงคนเดียว ออกไปซื้ออาหารมาตุน หลังจากนั้นกลายเป็นออกไปไม่ได้เลย ซูเปอร์มาร์เก็ตปิด ถ้าต้องการซื้อต้องรวมตัวกันเป็นกลุ่มสั่งทีละมากๆ ถึงจะมาส่ง จะสั่งอะไรก็ไม่ได้ดังใจไม่ได้เลือกตามที่ต้องการ ผักจัดเป็นชุด ชุด A ชุด B 5-6 อย่างต่อชุด เนื้อหมูมาเป็นขาเป็นตัวต้องมาแล่เอง ชีวิตลำบากขึ้นเรื่อยๆ ท่อก็ตัน น้ำก็ท่วม ประตูก็พัง กระทะหลุด เรียกได้ว่าได้แต่ปล่อยไปตามสภาพ ทำอะไรไม่ได้ไม่มีคนมาซ่อมแซม ช้อปปิ้งออนไลน์ก็ไม่ได้ห้ามส่งของข้ามเขต

ไม่รู้ว่ามีไรเดอร์ส่งอาหารมั้ยแต่เห็นพูดถึงคนส่งอาหารอยู่ แต่ไม่เคยเห็นสั่ง เธอทำอาหารกินเองทุกวัน เรียกว่าบ้านก็จริงแต่เป็นเขตอาศัยที่ประกอบไปด้วยตึก 3 ตึก มีพื้นที่ระหว่างชั้น มีลานจอดรถ มีพื้นที่น้อยนิดให้เธอมาเดินเล่นในตอนที่ถูกขังอยู่ในนี้ ไดอารี่สิ้นสุดที่ปลายเดือนกุมภาพันธ์ เขียนว่ายังไม่จบ ไดอารี่คงมีต่อแต่หนังสือสิ้นสุดแค่นี้ ใครอ่านภาษาจีนออกไปติดตามได้ที่ https://matters.news/@GuoJing

ผู้เขียน : Guo Jing
สำนักพิมพ์ : มติชน
จำนวน 320 หน้า

#รีวิวหนังสือ #แนะนำหนังสือ #โควิด19 #ความเรียง #เรื่องสั้น #ไดอารี่ #อู่ฮั่น #โรคระบาด #QEDรีวิวหนังสือ