1 คนหาย 12 คนตาย

เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนที่อ่านเรื่องคนในห้ามออก คนนอกสาปสูญ ด้านหลังมีโฆษณาเรื่องอื่นของสำนักพิมพ์เดียวกัน ชื่อน่าสนใจ เล่าถึงโลกในอนาคตที่สามารถเดินทางข้ามเวลาได้ มีคนนึงย้อนเวลากลับไปหาสูตรคมทัง อีกคนย้อนเวลาไปเพื่อฆ่าฆาตกรที่ฆ่าคนสิบสองคน ลองเช็คดูห้องสมุดมีเลยไปยืมมา

เป็นครั้งแรกที่อ่านนิยายมากกว่าหนึ่งเล่มแบบนี้ ลองอ่านบทแรกดูน่าสนใจ เล่าถึงเมืองปูซานในอนาคต เกิดสึนามิผู้คนล้มตายจำนวนมาก บ้านเรือนเสียหาย กวาดทุกอย่างลงทะเล แต่เพียงไม่นานผู้คนก็เริ่มสร้างบ้านบนแผ่นดินที่ว่างเปล่า ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นหลายสิบปี แต่แล้วสึนามิก็กลับมาอีก กวาดล้างทุกอย่างลงทะเลเหมือนเดิม คนรวยเริ่มไปสร้างบ้านอยู่ที่สูง ส่วนที่เหลือก็เป็นพวกชนชั้นล่าง ทั้งที่รู้ว่าสึนามิจะกลับมาอีกก็ยังฝืนสร้างบ้านในที่เดิม

อูฮวันเป็นหนึ่งในประชากรคนชั้นล่าง ตั้งแต่ออกจากสถานเด็กกำพร้าก็ทำงานที่ร้านอาหารมาตลอด จนอายุสี่สิบปีก็เป็นได้แค่ผู้ช่วย คนที่มาทำงานทีหลังยังได้เลื่อนชั้นไปก่อน เจ้าของร้านชอบเล่าให้เขาฟังถึงร้านในสมัยก่อนที่มีซุปอร่อยมาก เล่าตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร โลกตอนนี้ไม่มีวัตถุดิบอย่างเนื้อวัว พอเกิดโรคระบาดคนก็พากันฆ่าสัตว์เลี้ยงจนมันสูญพันธุ์ไปหมด ตอนนี้มีแต่เนื้อจากสัตว์ที่คล้ายหนูแต่ตัวโตมีผิวหนังคล้ายหมู ต่อให้ต้มยังไงเนื้อแบบนี้ก็ไม่มีทางอร่อยแบบนั้น

แล้ววันนึงเจ้าของร้านก็ยื่นข้อเสนอให้เขาย้อนเวลาไปตามหาสูตรนั้น ในโลกอนาคตมีบริษัททัวร์ให้บริการพากลับไปยังอดีต แต่การกลับไปเป็นเรื่องอันตราย บางคนไม่ได้กลับมา คนรวยมักจะจ้างคนชั้นล่างให้ไปแทน ไม่ว่าจะจ้างไปซื้อบะหมี่ที่ขายในอดีต จ้างไปถ่ายรูปตัวเองตอนยังสาว หรือแม้แต่จ้างไปฆ่าคน เพราะได้ค่าตอบแทนมากชนชั้นล่างที่เลือกงานไม่ได้ก็เลยยอมทำ

ต่อไปนี้มีสปอยล์
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อูฮวันตกลงทำงานนี้ พอเขากลับไปอดีตได้ก็ไปเจอร้านคมทังปูซาน พยายามทำให้ร้านจ้างเขาทำงาน เจ้าของร้านชื่อจงอิน มีลูกชายชื่อซุนฮี มีนิสัยชอบต่อยตี ขับรถมอเตอร์ไซด์ตกแต่งสะดุดตา พออูฮวันได้เจอกับซุนฮีก็มีความรู้สึกแปลกๆ นึกถึงเรื่องที่สถานเด็กกำพร้า ผู้อำนวยการบอกเขาว่าพ่อแม่ของเขาชื่อ ซุนฮี กับ ยูคังฮี เลยเผลอคิดไปว่าอาจจะเป็นพ่อแม่ของเขาก็ได้

ในเล่มแรกเล่าถึงบุคคลและเหตุการณ์แปลกๆ หลายอย่างที่เกิดขึ้น โดยยังไม่บอกว่าเกิดจากอะไร ในขณะที่ซุนฮีกำลังต่อยตีในห้องเรียนก็ปรากฎศพที่เอวมีรูโหว่ ยังกับถูกอะไรตัดไปทั้งเครื่องใน อพาร์ตเม้นท์แปลกๆ ที่มีแต่คนเข้าโรงพยาบาลประสาท นายหน้าพัคจงแดที่ทำตัวน่าสงสัย ชอบเกาหูเกาคอตลอดเวลา ฮวายองคนที่มาพร้อมกับอูฮวันถูกจ้างมาฆ่าฆาตกรที่ฆ่าสิบสองคน แต่ก็ยังไม่เจอเบาะแสว่าใครตาย

เราว่าคนเขียนใช้เวลาไปกับเล่มแรกมาก เล่าความคิดความรู้สึกของอูฮวันเยอะ จนเรื่อยยาวกว่าจะเข้าเรื่องแนวไซไฟจริงๆ ท้ายเล่มหนึ่ง อ่านแล้วมีแต่เคี่ยวคมทัง ต้มซุป เทน้ำ ต้มใหม่ หั่นเนื้อ ตักใส่ชาม พอเขียนถึงบ่อยๆ เข้า แอดเริ่มได้กลิ่นคมทังแล้ว

พอเล่มสองเราจะได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นที่อดีต ชนชั้นล่างที่มาถึง กำลังพยายามจะเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง ทุกตัวละครถึงจะมีคนรู้สึกผิดในการทำไม่ดีอยู่บ้าง แต่ทุกคนเลือกทำเพื่อตัวเอง แม้จะต้องแย่งชิงชีวิตคนอื่น อย่างอูฮวันเองนึกอยากทำอะไรก็ทำ แม้ตายไปกี่คนก็ไม่เป็นไร ถึงจะทำร้ายญาติตัวเองก็จะทำ อ่านแล้วก็หงุดหงิดโมโห ทำไมมันทำแบบนั้นวะ ทั้งหงุดหงิดและเศร้าในเวลาเดียวกัน

อ่านเล่มแรกไปครึ่งเล่มคิดหนักว่าจะอ่านต่อดีมั้ย จะเล่าเรื่องในร้านคมทังอีกนานมั้ย รู้สึกเหนื่อยกับคำบบรรยายมากมาย แต่เริ่มอ่านแล้วไม่อยากค้างคา โลกในอนาคตน่าจะมีเทคโนโลยีที่ดีกว่านี้ แต่มันดูหดหู่สิ้นหวัง จะว่าไปเหมือนนิยายจะเน้นฉากคมทัง กับความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร ฉากต่อสู้มีน้อยเกิน

อ่านบทส่งท้ายถึงเข้าใจ คนเขียนอายุสี่สิบ พ่อที่เสียไปชอบกินคมทัง จึงอยากเขียนนิยายถึงคมทัง ถึงว่าฉากกินคมทังเยอะมาก มันเป็นน้ำซุปขาวขุ่น ใส่เนื้อเครื่องใน เอาข้าวใส่ซุปแล้วกิน ขนาดแอดไม่กินเนื้อยังอยากกิน รู้สึกหิวตลอดเวลาที่อ่าน

ความสนุก : ถ้าผ่านเล่มแรกไปได้ ยินดีด้วย กำลังเริ่มสนุกแล้ว

ผู้เขียน : Youngtak Kim
สำนักพิมพ์ : เอ็นเธอร์บุ๊คส์ (Enter Books)
2 เล่มจบ จำนวน 668 หน้า

#รีวิวหนังสือ #แนะนำหนังสือ #วรรณกรรมแปล #วรรณกรรมเกาหลี #นิยาย #นิยายเกาหลี #ข้ามเวลา #ไซไฟ #ดรามา #QEDรีวิวหนังสือ