หลงยุคหลุดสมัย

เจอเล่มนี้ที่งานหนังสือเล็กๆ ที่ตึกสิงห์ ลองเปิดอ่านดูมีฉากใช้โทรศัพท์หยอดเหรียญสาธารณะ ถูกใจในความวินเทจลองซื้อมาอ่านดู มันเป็นเรื่องสั้นสามเรื่องที่มีความขัดแย้งระหว่างความโบราณย้อนยุคกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ ขอเล่าเรื่องคร่าวๆ ก่อนจะสปอยล์

จ๊ะเอ๋
ถ้ามีเทคโนโลยีที่สามารถทำให้เราคุยกับคนที่ตายไปแล้วได้ เราจะลองใช้ดูมั้ย ถ้าเกิดว่าสิ่งนั้นสามารถถอดแบบคำพูดและนิสัยของคนตายได้ไม่มีผิดเพี้ยน เราจะถือว่านั่นเป็นตัวตนของคนที่ตายไปแล้วจริงๆ หรือเป็นแค่สิ่งที่ลอกเลียนแบบมา ระหว่างที่เราคุยกับมนุษย์ตัวเป็นๆ กับ AI เราจะสามารถแยกความแตกต่างออกได้หรือเปล่า แล้วสุดท้ายแล้วเราทำสิ่งนั้นไปเพื่ออะไร

บุษบา
ถ้าเกิดมีคนเสนองานให้ทำ ทำแค่วันเดียวแต่รับเงินเดือนของทั้ง 7 ปี จะลองทำดูมั้ย โดยมีข้อแม้ว่างานที่ทำเหมือนทำแค่วันเดียวก็จริง แต่ใช้เวลาจริง 7 ปี ระหว่างสงสัยว่าตอนที่ออกมาเวลาจะผ่านไปแค่ 1 วันหรือ 7 ปี แล้วร่างกายเราจะเป็นยังไง เราจะสลัดทิ้งความสงสัยเพื่อเงินจำนวนมาก และรับความเสี่ยงทั้งหมดได้มั้ย

หลงยุคหลุดสมัย
ชายที่ยึดติดกับรูปแบบวรรณกรรมเก่าๆ ต้องมีผู้ทรงคุณวุฒิมาตีค่าให้รางวัล ถึงจะถือว่างานเขียนไหนเป็นงานที่ดี เมื่อเจอยุคสมัยที่เปลี่ยนไป เจอวรรณกรรมหลายแบบขึ้น ก็เริ่มสั่นคลอนความเชื่อที่ถูกสอนมาแต่ดั้งแต่เดิม เป็นการเล่าวิวัฒนการของงานวรรณกรรมจากอดีตมาสู่ยุคปัจจุบัน แล้วเล่าไปถึงอนาคตที่สามารถเสพวรรณกรรมเข้าสมองได้โดยตรง

สปอยล์+ความรู้สึกหลังอ่าน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เรื่องแรกอุตส่าห์มีเทคโนโลยีดีขนาดนั้นแล้วทำไมต้องไปคุยที่ตู้หยอดเหรียญก็ไม่รู้ เรื่องที่สองถ้าขนาดสร้างห้องควบคุมเวลาได้จะไม่สร้างอะไรมาทำความสะอาดที่มันดีกว่านี้หน่อยเหรอ สร้างโรบอทอะไรก็ได้หรือแบบห้องทำความสะอาดด้วยตัวเอง นี่ยังใช้แม่บ้านถือถังน้ำมาเช็ดถูทีละชิ้นอยู่เลย ส่วนเรื่องที่สามไม่รู้ว่าวรรณกรรมแบบใหม่ทำไมต้องเขียนลงกระดาษ ถึงจะเขียนเงื่อนไขที่จำเป็นมา ก็รู้สึกว่าการเอาเทคโนโลยีมาใส่กระดาษดูมันไม่เข้ากัน ตอนใช้ก็ต้องอม ทำให้สงสัยว่าอมแล้วละลายในปากเหมือนลูกอมตรากระต่ายที่กินตอนเด็ก หรืออมแล้วคายเอาไปรียูสต่อได้ คนที่อมต่อก็ยี้เหมือนกันนะ 555 😅

จริงๆ แล้วทั้งสามเรื่องไม่ได้ใช้ภาษาดีอะไร ยิ่งเรื่องจ๊ะเอ๋งงมาก นี่เป็นความคิดของใคร กำลังพูดกับใคร ผู้ชายหรือผู้หญิง เป็นการเขียนไปเรื่อยๆ เหมือนระบายความอัดอั้นตันใจ ยิ่งเรื่อง 7 ปีนี่ชัดเจนว่าต้องการสื่อถึงใครในประเทศนี้

รวมๆ แล้วก็พูดถึงเทคโนโลยีในกาลข้างหน้าแหละ แต่ผสมความโบราณเก่าคร่ำครึ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ความตลกร้ายเข้าไป เราชอบนะ

ผู้เขียน : วัน รมณีย์
สำนักพิมพ์ : Salmon Books (แซลมอน)
จำนวน 64 หน้า

#รีวิวหนังสือ #แนะนำหนังสือ #วรรณกรรม #เรื่องสั้น #รวมเรื่อง #QEDรีวิวหนังสือ