ร้านเครื่องเขียนสึบากิ (ยังคง)รับเขียนความรู้สึกของคนที่ไม่กล้าบอก

ร้านเครื่องเขียนสึบากิ (ยังคง)รับเขียนความรู้สึกของคนที่ไม่กล้าบอก

ในเล่มที่สองนี้ ฮาโตโกะสืบทอดร้านเครื่องเขียนจากรุ่นก่อนมาได้สองปีแล้ว พร้อมกับเริ่มต้นครอบครัวใหม่ แต่งงานกับคุณมิตซึโร่ เป็นแม่เลี้ยงของคิวพีจัง เนื้อหาเกินกว่าครึ่งเล่าว่าฮาโตโกะซาบซึ้งใจขนาดไหนที่ได้มีครอบครัวอยู่พร้อมหน้า สิ่งที่ไม่เคยได้รับตั้งแต่เกิดมาก็ไม่มีพ่อแม่ อยู่กับยายที่เข้มงวด และไม่เคยเข้าใจกัน ไม่เคยรู้สึกถึงความรักจากรุ่นก่อน ความสุขนี้รวมไปถึง การได้พบกับครอบครัวของคุณมิตซึโร่ ตอนกลับไปเยี่ยมบ้านเกิด ได้นั่งกินข้าวกันพร้อมหน้า ทำอะไรร่วมกัน

2 ใน 3 ของเล่มเป็นอย่างนั้น ส่วนหนึ่งที่เหลือเล่าเรื่องลูกค้าที่มาขอให้ช่วยเขียนจดหมาย มีทั้งลูกค้าที่เป็นเด็กตาบอด ที่ยังสามารถรับรู้แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ได้ มาขอให้เขียนจดหมายถึงแม่ ภรรยาที่โกรธสามีจนอยากจะหย่า สาวน้อยอินโทรเวิร์ตที่อยากสารภาพรัก คนรู้จักที่สนิทมาขอให้เขียนจดหมายส่งให้หลังจากเขาตายไปแล้ว

ช่วงเขียนจดหมาย พูดถึงอุปกรณ์เครื่องเขียน มีน้อย แต่ละเคสฮาโตโกะใช้เวลาไม่นานก็เขียนได้ คงเพราะทำร้านมาสักพักแล้ว น่าจะอยู่ตัว ทำให้รู้สึกไม่ค่อยสนุกเหมือนเล่มก่อน ไปเน้นความสัมพันธ์ในครอบครัวมากไป ตรงที่เขียนถึงปากกาหมึกซึม กระดาษพิเศษ เครื่องพิมพ์ดีด น่าสนใจมาก ตรงเครื่องพิมพ์ดีดน่าจะเขียนยาวกว่านี้สักหน่อย

สิ่งที่ชอบในเรื่องคือสถานที่ คามาคุระดูเป็นเมืองท่องเที่ยวที่ไม่หลับใหล มีทั้งศาลเจ้ามากมาย ภูเขา ทะเล ร้านอาหารหลายแบบ อาศัยอยู่ได้สบาย วันหยุดก็ไปเที่ยวแถวบ้าน แถมแต่ละบทยังตั้งชื่อเป็นอาหาร ฮาโตโกะก็ทำอาหารอยู่เรื่อยๆ พอมีครอบครัว แถมมีคิวพีจังด้วย ก็อยากให้ได้กินอาหารเป็นเรื่องเป็นราวทุกเช้า

มีจุดที่เครียดของตัวละครอยู่บ้าง แต่ไม่หนักหนาอะไร อยู่ในระดับที่แค่กวนใจนิดหน่อย

ผู้เขียน: โอกาวะ อิโตะ
สำนักพิมพ์: น้ำพุ
จำนวน 312 หน้า

#รีวิวหนังสือ #แนะนำหนังสือ #นิยาย #วรรณกรรม #วรรณกรรมแปล #วรรณกรรมญี่ปุ่น #นิยายแปล #นิยายญี่ปุ่น #นวนิยายญี่ปุ่น #วรรณกรรมทั่วไป #QEDรีวิวหนังสือ