อวตาร
⚠⚠⚠คำเตือน : สปอยช่วงต้นของเรื่องไม่เกิน 1/3

เรื่องราวของเด็กสาว 2 คนที่มีหน้าตาเหมือนกัน ตามหาชาติกำเนิดของตนเอง

มาริโกะสงสัยอยู่เสมอว่าตนเองคงจะไม่ใช่ลูกบ้านนี้ เพราะตั้งแต่เด็กทุกคนต่างบอกว่าหน้าตาเธอไม่เหมือนพ่อแม่เลย ก่อนหน้านี้พ่อแม่ต่างให้ความรักเธออย่างดีจนเธอมองข้ามเรื่องนี้ไป แต่พอโตขึ้นแม่กลับทำตัวเย็นชาใส่ ส่งเธอไปอยู่โรงเรียนประจำ เหมือนกับจะผลักไสไล่ส่งเธออย่างนั้นแหละ วันนึงที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าก็เกิดเรื่องไม่คาดคิด เกิดเหตุระเบิดขึ้นที่บ้าน แม่ตายในที่เกิดเหตุทันที ส่วนมาริโกะกับพ่อรอดมาได้แต่ก็ต้องสูญเสียบ้านไป เธอเชื่อว่านี่ต้องเป็นการฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน พยายามสืบหาความเป็นจริงว่าทำไมแม่ต้องฆ่าตัวตายอยู่หลายปี ในที่สุดก็ค้นพบเบาะแสบางอย่าง จากนี้ไปเธอจะไปโตเกียวหวังว่าจะคลายความสงสัยทั้งเรื่องแม่และชาติกำเนิดตัวเอง

ฟุตาบะไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องห้ามไม่ให้เธอไปออกทีวี วงดนตรีที่เธอทำกำลังไปได้ดี ประกวดเข้ารอบเลยได้ไปแสดงออกรายการ เธอเลยไม่สนคำทัดทานของแม่แอบไปออกทีวีจริงๆ หลังจากนั้นไม่นานก็เกิดเรื่อง แม่ถูกรถชนระหว่างกลับบ้าน เธอรีบไปโรงพยาบาลเพื่อดูว่าแม่เป็นอย่างไร แต่ก็ต้องช็อกเพราะแม่เสียชีวิตแล้ว น่าสงสัยว่าเป็นอุบัติเหตุหรือตั้งใจขับรถชนแล้วหนี คดีไม่คืบหน้าจับคนร้ายไม่ได้ เธอเลยตัดสินใจสืบด้วยตัวเอง แม่เคยมีความขัดแย้งกับใคร ใครบ้างที่แม่ติดต่อด้วยก่อนที่จะเกิดเรื่อง เธอได้เบาะแสว่าแม่เคยทำงานอยู่ที่ฮอกไกโดจึงเดินทางไปสืบหาอดีตของแม่ตามคำเชื้อเชิญของใครบางคน

ทั้งสองคนมาริโกะเด็กมหาลัยปีหนึ่งอาศัยอยู่แถบฮอกไกโดเคยมีครอบครัวที่อบอุ่นทั้งพ่อและแม่ ฟุตาบะอยู่มหาลัยปีสอง อาศัยอยู่โตเกียวแม่เป็นนางพยาบาล ไม่เคยพูดถึงพ่อว่าเป็นใครมาจากไหน เป็นหรือว่าตายทำไมถึงเลิกกันทำนองนั้น ฟุตาบะเลยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อเลย ในขณะที่มาริโกะมาโตเกียวเพื่อสืบเรื่องตัวเอง ฟุตาบะก็สวนทางไปฮอกไกโดสืบเรื่องคนร้ายที่ฆ่าแม่ แล้วทั้งคู่ก็เริ่มค้นพบว่ามีคนที่หน้าตาเหมือนตัวเองอยู่ เรื่องราวตรงนี้ดำเนินไปช้ามาก กว่าจะรู้ว่าใครเป็นใครก็ต้องหงุดหงิดนิดหน่อยกับการติดต่อสื่อสารที่ไม่มีมือถือ พอจะติดต่อใครสักคนก็ได้แต่โทรไปที่เบอร์บ้านหรือโรงแรมแล้วฝากข้อความไว้ เมื่อไหร่จะกลับมาให้บอกก็ไม่รู้ บางทีก็ไม่กลับมาอีกเลยจนพลาดอะไรหลายอย่าง แต่ก็ถือเป็นความสนุกที่ให้ลุ้นอย่างนึงล่ะนะ

พอรู้ว่าพ่อของมาริโกะเป็นอาจารย์ชีววิทยาการเจริญก็ลองเดาดูคร่าวๆ ว่าเด็กสองคนนี้ต้องมีความเกี่ยวพันกัน ต้องเกิดมาจากวิทยาศาสตร์อะไรสักอย่าง เวลาอ่านเรื่องแนวนี้แอดจะชอบคาดเดาตอนจบไปก่อนว่ามันจะเป็นอะไรได้บ้าง นั่งคิดว่ามันจะมีฉากแบบว่าสองสาวเจอกันที่ป้ายรถเมล์เหมือนละครช่องเจ็ดมั้ยนะ ทำไมถึงมีอายุห่างกันหนึ่งปีนะทั้งที่น่าจะเป็นแฝด การเขียนเรื่องนี้ของเคโงะเป็นอะไรที่มีเงื่อนงำซ้อนในเงื่อนงำหลายชั้นมาก พอคิดว่าเรื่องต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ ก็มีประเด็น มีบุคคลเพิ่มขึ้นมาให้คาดเดาไม่ได้ เราเคยอ่านงานของเคโงะเรื่อง “ความลับ” กับ “เวทมนตร์ต้องห้าม” รู้สึกเฉยๆ ออกไปทางไม่ชอบด้วยซ้ำก็เลยไม่ขวนขวายที่จะอ่านเรื่องอื่น แต่ “อวตาร” นี้มันต่างออกไป สนุกใช้ได้เลยนะ เหมือนกับกระเทาะเปลือกไม้ที่เป็นปริศนาทีละชั้นๆ พอถึงแก่นที่ค้นพบความจริงก็ได้แต่ร้องในใจว่า อ้อ! เป็นแบบนี้เอง ไม่เหมือนที่คิดไว้เลย

ผู้เขียน : ฮิงาชิโนะ เคโงะ (Keigo Higashino)
สำนักพิมพ์ : ไดฟุกุ
จำนวน 364 หน้า

#รีวิวหนังสือ #แนะนำหนังสือ #วรรณกรรมแปล #นิยาย #นิยายแปล #วรรณกรรมญี่ปุ่น #เรื่องแปล #QEDรีวิวหนังสือ